Көн караңгы. Бөтен дөньяны кара кайгы болытлары каплаган. Шул вакытта Казанда дәһшәтле «Яшен» күз камаштыра торган якты нурлары илә ялтырый. Ялтыраганыны күреп, хыянәтләрене яшерергә тырышып йөрүче хаиннәрнең, «Яшен» сугудан куркып, бөтен вөҗүдләре калтырый.
«Яшен» — хаиннәр өчен афәттер.
Яшен» — яхшы күңелләр өчен рәхәттер.
«Яшен»нең ялтыравы һәркем өчен бертигез булган шикелле, сугуы да һәрбер явыз җанлы өчен бертигездер.
«Яшен»нең сугуыннан милләт җилкәсене кимерүче профаннар, үзене шәп кеше итеп йөрүче саламторханнар, җәмәгать хакына кул сузган куштаннар, һәрбер сорыкорт дошманнар, мәктәп-мәдрәсәләрне бикләп, ялкауланып ятучы муллалар, эшсез ятучы мирзалар, хыянәтче байларның һичберсе әмин дәгелләрдер.
«Яшеннең юлы тугърыдан-тугърыдыр, сугуы электрик зарбәседер.
«Яшен» профан, саламторхан вә хаиннәрне үзенең сугуы илә куркыткан шикелле, караңгыда адашып калганнар өчен үзенең яктылыгы илә юллар күрсәтәчәктер.
Ялтырый милли болытларның арасыннан «Яшен»;
Бәлки, рәхмәт яңгырыдыр — яшьнәсен ул, яшьнәсен.
Юл табар золмәттә калганнар — төшерсен шәүләсен;
Таш йөрәкләр һәм «Яшен» күргәч укыр «ләхәүлә»сен.
Вөҗүдләре — эч һәм тышлары.
Әмин — тыныч, имин.
Зарбә — сугу, удар.
Золмәт — караңгылык.
«Ләхәүлә»сен — курыкканда укый торган догасын.
Хилаф — каршы.
(Чыганак: Г.Тукай Әсәрләр: 5 томда: 2 том: Шигырьләр. Поэмалар. – Казан: Татар. кит. нәшр., 1985. – 400 б.).
