Батарсың дим — йөгермә Нилгә каршы;
Кире кайтыр — төкермә җилгә каршы.
Батыр дип мактамаслар — чикмә зәхмәт;
Көчек! Зинһар, дим, өрмә филгә каршы.
Кире төште угы башына, Нәмруд
Атып баккан иде Җибрилгә каршы.
Яһүдләр булды мәгъзуб та кыямәт,
Карышып, күз йомып Инҗилгә каршы.
Хәзәр! «Әхҗаре мин сиҗҗил» дә вардыр
Ходадан — вәсвәсә, тазлилгә каршы*.
Тәнакыз юк мисальдә, и мохатәб**,
Ачулансаң да, чү! — тәмсилгә каршы.
«Тәгали ит», — дисәм сезгә — әрәм сүз!
Сәмалар кинәле хинзиргә каршы***.
Сине дәртләндерер гармунлы җыр бу:
Биерсең, бәлки, бу кадрильгә каршы.
*Саклан! «Тәмуг утында кыздырылган ташлар» да бар
Ходадан — котырту, аздыруга каршы.
**Әлбәттә, бу чагыштырудан каршылык юк, и тыңлаучы.
***Күкләр дуңгызга каршы ачулы.
Манигы тәрәкъкыйгә — прогресска каршы торучыга.
Тәгали итү — югары күтәрелү.
(Чыганак: Әсәрләр: 6 томда/Габдулла Тукай. – Академик басма. 1 т.:
шигъри әсәрләр (1904–1908)/ төз., текст., иск. һәм аңл. әзерл.
Р.М.Кадыйров, З.Г.Мөхәммәтшин; кереш сүз авт. Н.Ш.Хисамов, З.З.Рәмиев. –
Казан: Татар. кит. нәшр., 2011. – 407 б.).
