Була кайчак бөтен уйдан күңел буш,
Туза уйлар, мисале гыйһне мәнфүш.
Күңелдә яткучы изге хәзинә
Вакытлыча китә үз мәэхәзенә.
Бушап күңлем, була рухымда тәгътил,
Ителми берни дә тәхкыйк вә тәхлил*.
Менә шул чак кешеләр шелтәлиләр:
«Нигә син язмыйсың һичнәрсә?» — диләр.
Җавабымда: «Вакыт юк, — дим аларга, —
Бушамыйм бу арада язгаларга».
Шулай кайчак кесәгезнең төбендә
Беләсез юклыгын ярты тиен дә,
Сораучыга дисез бит: «Миндә вак юк!»
Шулай ук мин дә әйтәм, дип: «Вакыт юк!»
*Бернәрсә дә җентекләп тикшерелми.
Мисале гыйһне мәнфүш — тетелгән җон кебек.
Үз мәэхәзенә — үз урынына.
Тәгътил — ял.
(Чыганак: Әсәрләр: 6 томда/Габдулла Тукай. – Академик басма. 2 т.: шигъри әсәрләр (1909–1913)/ төз., текст., иск. һәм аңл. әзерл. З.Р.Шәйхелисламов, Г.А.Хөснетдинова, Э.М.Галимҗанова, З.З.Рәмиев. – Казан: Татар. кит. нәшр., 2011. – 384 б.).
