Рамазан Шәрифтә бер Мөритнең бик ифтар итәсе килде. Мөрит бу тугрыда күп уйламыйча, бер караңгы бүлмәгә кереп, шәм яндырды да шәмгә тотып җомырка пешерергә тотынды. Җомырка пешкәч, кабыгын әрчеп ашарга гына башлаган иде, кисәктән күзе алдында үзенең шәйхе пәйда булып: «Бу ни гөнаһ!» — дип кычкырды.
Мөритнең курыкканлыктан теле тотылып: «Хәзрәт, зинһар, кичерә күр, Шәйтан котыртты… кот… котырткан иде», — дигәндә, мич астыннан бер Шәйтан баласы сикереп чыкты да, Мөриткә карап: «И оятсыз! Син нәфесең теләгән эшне эшлисең дә һаман без Шайтаннарны гаеплисең; мин әле шәмгә тотып җомырка пешерүне үзем дә синнән генә өйрәндем», — диде.
Мөрит — ишанга ияргән кеше.
Ифтар итәсе — көндез ашыйсы.
Шәйхе пәйда булып — ишаны күренеп.
(Чыганак: Тукай Г. Сайланма әсәрләр: шигырьләр, поэмалар һәм чәчмә әсәрләр. – Казан: Татар. кит. нәшр., 2003. – 480 б.).
