Тегермән әйләнә; әйләнсә дә, тартылмыйдыр ярма;
Мәшәкатьләнмә бушка көчләнеп, юл уртасын ярма.
Һөнәрләр күп җиһанда, син дә моннан башка сәнгать тап;
Чабатаң берлә, нинди мәнфәгать бар соң, әдәп таптап?
Тырышма нафилә җиргә вакты гаҗзеңне икърарга:
Сиңа соң сандугачча сайрамак мөмкинме, и карга!
Тәшагырь итмә, зинһар, кермә шагыйрь битлегенә син,
Кисәрләр койрыгыңны, кермә былбыл читлегенә син.
Мөтәшагыйрь — шигырь язып маташучы.
Сангать — һөнәр, эш.
Нафилә җиргә — бушка, кирәксезгә.
Вакты (вакыты) гаҗзеңне икърарга — көчсезлегеңне, аптыравыңны үзең үк икърар итәргә.
Тәшагырь итмә — шагыйрь булган булып маташма.
(Чыганак: Әсәрләр: 6 томда/Габдулла Тукай. – Академик басма. 1 т.:
шигъри әсәрләр (1904–1908)/ төз., текст., иск. һәм аңл. әзерл.
Р.М.Кадыйров, З.Г.Мөхәммәтшин; кереш сүз авт. Н.Ш.Хисамов, З.З.Рәмиев. –
Казан: Татар. кит. нәшр., 2011. – 407 б.).
