Сизелми дә уза гомер,
Ә мин һаман сабый.
Ориентир өчен алдымда
Абыйлар бар ярый.

«Өлкәнәям, ахры», — диеп
Кайчак моңсулансам,
«Синең яшь — егет чак!» — диеп
Юата күк Туфан.

«Чибәр ханымнар сораса,
Яшем ничек әйтим?» —
Диеп нәүмизләнгән чакта,
«Минем яшькә җит син башта…» –
Дип елмая Хәким.

«Карт аюлар урманына
Җителә бит тәки!» —
Дисәм, «Әй, малакасус!..» дип
Үрти сыман Бакый.

Абыйлар кадәр эшләргә
Гомерләр бир, Ходай.
«Хикмәт яшьтәмени?!» — диеп,
Моңсу гына миңа карый
Рәсеменнән Тукай…

Декабрь, 1997

(Чыганак: Шамил Маннапов. Тормыш сиратлары: шигырьләр, поэмалар, җырлар. – Казан: Татар. кит. нәшр., 2008. – 239 б.).


By alex009

Җавап калдыру

Сезнең e-mail адресыгыз һәркемгә ачык итеп куелмаячак. Мәҗбүри кырлар * белән тамгаланган