Тыныч торма, каләм, дәртеңне яз, яз!
Тагын җитте мөнәүвәр яз, аяз яз.
Яза күр, и каләм, яз, гәрчә аз-аз,
Дәһ булсын, әйләсен дил иһтизаз, яз.
Эрергә башлады бозлар вә карлар,
Томаннары чыктылар җирдән вә парлар.
Төшерә искә язның бу томаны
Дөханы ахыр — ахыры заманы.
Кисәктән җанланып, бозлар агалар;
Чабалар, берсене берсе кагалар.
Белерсең син боларның мәхшәре дип,
Бу бозларны — үлекләр гаскәре дип;
Өрелмеш дип белерсең санки мөгез,
Вә яки мөгезен селкеткән үгез.
Болар әллә бара дәһшәтле судка,
Беленми: кайсы — җәннәт, кайсы — утка.
Бу галәмне тота бертөрле каушау.
Бөтенләй болганадыр, килә шау-шау.
Бөтен сахра гарип төсләр аладыр,
Болыт төсле ала булып каладыр.
Бераздан күрсәтәдер чын төсен җир,
Чәч орлык, сөр сабан инде, бу — чын җир.
Кояш та җып-җылы нурлар сачадыр,
Күңелсез җир йөзе күңлен ачадыр.
Китә, саубуллаша кыш зәмһәрире,
Чыга җиргә яшел чирәм хәрире.
Терелә, җанланадыр халкы галәм,
Яңара халкы Хаува, халкы Адәм.
Шулай шул: уйлата яз төрле якны,
Димәк ки — бер мәматны, бер хәятны.
Мөнәүвәр — нурлы, якты.
Әйләсен дил иһтизаз — күңел дулкынлансын.
Дөханы ахыр — ахыры заманы — заман ахыры җитүен белдергән актыккы ут-төтен.
Мәхшәр — динчеләр уенча кыямәт (дөнья беткән) көндә яңадан терелгән кешеләрнең җыелу урыны һәм вакыты.
Санки — әйтерсең лә, гүя.
Зәмһәрир — суыклык.
Хәрир — ефәк.
Халкы галәм — дөнья халкы.
Мәмат — үлем.
Хәят — тормыш, тереклек, яшәү.
(Чыганак: Әсәрләр: 6 томда/Габдулла Тукай. – Академик басма. 1 т.:
шигъри әсәрләр (1904–1908)/ төз., текст., иск. һәм аңл. әзерл.
Р.М.Кадыйров, З.Г.Мөхәммәтшин; кереш сүз авт. Н.Ш.Хисамов, З.З.Рәмиев. –
Казан: Татар. кит. нәшр., 2011. – 407 б.).
