Ничектер Дуңгыз, бер алпавыт ишегалдына кереп, Ат абзарлары тирәсендә әйләнеп, чүплектә, көл базларында теләгәнчә аунап, шакшы суларда туйганчы коенып, өенә кайтып килгәндә, моңар Көтүче каршы килеп: «Җә, син, Катыборын, кунакта ниләр күрдең? Мин алпавытта энҗе-мәрҗән, алтын-көмеш күп дип ишеткән идем, растмы?» — дип сорагач, Дуңгыз: «Мин, борынымны кызганмыйча, чүплекләрне, көл базларын казыдым, әмма син әйткән байлыкларның берсенә дә очрамадым!» — диде.
(Чыганак: Тукай Г. Сайланма әсәрләр: шигырьләр, поэмалар һәм чәчмә әсәрләр. – Казан: Татар. кит. нәшр., 2003. – 480 б.)